پرسیکا

پرسکیاها بومی پهنه های گرم آمریکای مرکزی، شمال آرژانتین، پاراگوئه، فلوریدا و پرو و غرب هندوستان هستند و نام علمی آن از نام باغبان فرانسوی N.C.F pieresc (۱۵۸۰-۱۶۳۷ م) گرفته شده است. این دسته کاکتوس ها از دیدگاه پیکر ظاهری با دیگر کاکتوس ها، شکل متفاوتی داشته و روی هم رفته بدنه آنها گوشتی نیست. در این جنس، کاکتوس ها به شکل درخت و درختچه های انبوه با شاخه های بالا رونده دیده می شوند و بشتر برگ هایی عادی و همانند گل کاغذی دارند. گل های فنجانی شکل منفرد یا مجتمع می باشند و در گروه های سه یا هارتایی از یک آرئول در میانه تابستان آشکار می شوند و باید گفت شبیه بوته های بالا رونده می باشند. ولی قطر گل ها بین ۱ تا ۵ سانتیمتر و رنگ آنها از سفید، لیمویی، ارغوانی و سرخ در گونه های مختلف، دگرگونی دارند. میوه پرسکیاها کروی به قطر ۲ تا ۵ سانتیمتر به رنگ زرد که هنگام رسیدن سرخ رنگ می شوند.

کاکتوس پرسکیا با این که دارای ساقه راست نیست با این همه پایه خوبی برای دیگر کاکتوس ها به شمار می رود ولی تا امروز در ایران کمتر روی آن کار شده است. گل های این گیاه بیشتر کم پر و درشت است و بذرهای پرسکیا کم و بیش بسیار ریز دارای پوششی نازک، لطیف و رنگ تیره می باشند. ساقه ها بسیار پرشاخه و منشعب و دارای آرئول ریز و با دسته ای از خار همراه است. برخی خارها کوتاه و برخی بلندند و بلندی آنها از ۲ تا ۹ سانتیمتر متغیر بوده همچنین در اشکال منحنی و مستقیم و در رنگ های کرم تا قهوه ای تیره دیده می شوند. در هنگام پیوند زدن پایه بسیار مناسبی برای زیگوکاکتوس ها (Zygocactus) می باشند.

پرسکیاها در کشورهای مکزیت و آرژانتین شمالی به جای پرچین در کشتزارها کاربرد خوبی دارند. در سال های اخیز کارشناسان پس از بررسی ها و مطالعه بیشتر، ترکیب تخمدان این جنس را به دو بخش تقسیم نمودند و گونه های تازه تری را در کاکتوس پرسیکاها شناسایی و در جنس ردوکاکتوس Rhodocactus جای داده اند.

یکی از گونه های نامی آن P.aculeata است که از سه سده پیش در اروپا کشت داده می شده، درختچه ای است که از روزهای نخست رشد خود به صورت راست و ایستا می باشد ولی هنگامی که شاخه آن بلند می شود و تکیه گاه نیاز خواهد داشت. پرسیکا برای زیست، از دیگر کاکتوس ها به رطوبت بیشتری نیاز داشته همچنین اندازه هوموس خاک آن نیز باید نسبت به دیگر کاکتوس ها بیشتر باشد. در پهنه های شمالی ایران جایگاه خوبی برای زیست آن به شمار می رود. ازدیاد آن از طریق کشت بذر انجام می شود. ولی در ایران بیشتر قلمه تکثیر شده و در زمستان نگهداری آن تا اندازه ای به جای گرمتر نیاز دارد تا از خزان شدن برگ ها جلوگیری شود.

دیگر گونه های معروف پرسیکا شامل:

P.aculeaat

P.bahirnsis

P.bleo

P.grandiflora

P.moorei

P.pititache

P.rotundifolia

P.vargasi

P.velutina